Czy jest możliwy leasing licencji na oprogramowanie komputerowe?

Z definicji umowy leasingu zawartej w ustawie z dnia 15 lutego 1992 r. wynika, że jej przedmiotem mogą być również wartości niematerialne i prawne podlegające amortyzacji. Amortyzacji podlegają nabyte, nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania licencje o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1 (umowa leasingu). Aby móc amortyzować nabyte wartości niematerialne i prawne muszą zostać spełnione łącznie następujące przesłanki: musi nastąpić nabycie wartości niematerialnych i prawnych, muszą nadawać się w dniu przyjęcia ich do używania do gospodarczego wykorzystania, przewidywany okres ich używania wynosi co najmniej rok, muszą być wykorzystywane na potrzeby związane z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą albo oddane innemu podatnikowi do używania na podstawie umowy licencyjnej ( sublicencji) lub umowy najmu, dzierżawy lub leasingu.

Jeżeli podatnik nabędzie licencję do korzystania z oprogramowania komputerowego i przewiduje, że program będzie użytkował przez okres dłuższy niż 1 rok, nabyte prawo może zaliczyć do wartości niematerialnych i prawnych i dokonywać odpisów amortyzacyjnych. Ustawodawca daje także możliwość na zaliczanie amortyzacji do kosztów podatkowych podatnikowi, który nabytą licencję oddaje do używania innemu podatnikowi na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub leasingu. Zawierając umowę leasingu operacyjnego musi ona spełniać określone warunki: umowa musi być zawarta na czas oznaczony - stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym wartości niematerialne i prawne, suma ustalonych opłat, pomniejszona o należy podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych.

W przypadku, gdy umowa spełniać będzie powyższe warunki, ustalone opłaty w podstawowym okresie umowy z tytułu używania wartości niematerialnych i prawnych, stanowią przychód finansującego i odpowiednio koszt uzyskania przychodów korzystającego.