W
dniu 16 listopada 2017 r. ETS wydał wyrok (sygn. C-308/16), w który sąd unijny
odpowiedział na następujące pytanie prejudycjalne Naczelnego Sądu
Administracyjnego: czy art. 135 ust. 1 lit. j Dyrektywy 2006/112 należy
interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on krajowemu uregulowaniu,
zgodnie z którym zwolniona z VAT jest dostawa budynków, budowli lub ich części,
z wyjątkiem, gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub
przed nim, pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynków, budowli lub ich
części upłynął okres krótszy niż dwa lata – w zakresie, w jakim art. 2 pkt 14
polskiej ustawy o podatku od towarów i usług definiuje, że „pierwszym
zasiedleniem” jest oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających
opodatkowania, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich
części, po ich wybudowaniu lub ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na
ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej
30% wartości początkowej.
Zdaniem
ETS polski ustawodawca wyłączył z zakresu zwolnienia z VAT – poprzez powiązanie
„pierwszego zasiedlenia” z wykonywaniem czynności podlegającej opodatkowaniu –
zasiedlenia, które nie leżą u podstaw czynności podlegających opodatkowaniu lub
nie prowadzą do czynności podlegających opodatkowaniu, w wyniku czego
zwolnienie przewidziane w art. 135 ust. 1 lit. j Dyrektywy nie znajduje
zastosowania do przeniesienia istniejącego budynku, który był wykorzystywany
przez jego właściciela do własnych celów handlowych. Postępowanie polskiego
ustawodawcy, w ocenie ETS, jest niezgodne z przepisami Dyrektywy, gdyż państwa
członkowskie nie są upoważnione do uzależnienia zwolnienia z VAT w zakresie
dostaw budynków następujących po ich pierwszym zasiedleniu od warunku, który
nie został przewidziany w Dyrektywie, a zgodnie z którym takie pierwsze zasiedlenie
ma nastąpić w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz