Nowe podejście w zakresie zaliczania do kosztów uzyskania przychodów nagród wypłaconych z zysku

W dotychczasowej praktyce interpretacyjnej organów podatkowych prezentowany był pogląd, zgodnie z którym podatnicy nie mogli zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów nagród wypłaconych z zysku, tj. po opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych. Stanowisko to uległo zmianie po wydaniu m.in. uchwały siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia z dnia 22 czerwca 2015 r., sygn. II FPS 3/15, z której wynika, że „nie można z samego faktu, że wypłata nagrody nastąpiła po wcześniejszym obciążeniu dochodu podatkiem dochodowym od osób prawnych, wyciągać kategorycznych wniosków o powtórnym ujmowaniu w kosztach tych wydatków. Dochód po opodatkowaniu, tak jak wpłaty czy kredyty może stanowić źródło finansowania osoby prawnej, w tym również wynagrodzeń pracowników, w kolejnym roku podatkowym. Ustalenie natomiast tego, czy wydatek z omawianego źródła może stanowić koszt uzyskania przychodów, musi nastąpić w zgodzie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Gdyby przyznać rację poglądowi przeciwnemu, należałoby przyjąć, że wszystkie wydatki sfinansowane z dochodu po opodatkowaniu pozostawionego w przedsiębiorstwie (np. zakup środków trwałych) nie są kosztem uzyskania przychodów co do zasady (nie byłyby kosztem np. odpisy amortyzacyjne). Podobnie należałoby traktować zakup z tego źródła surowców do produkcji czy towarów handlowych. Ponadto, co istotne, dochód jako podstawowy element podatku dochodowego jest postrzegany (ustalany) w ramach danego roku podatkowego. W okresie następnym po danym roku podatkowym nie mamy już do czynienia z dochodem jako elementem konstrukcyjnym podatku. Kwota ta pozostaje do dyspozycji podatnika i trudno byłoby przyjąć, że podatnik nie mógłby nią dysponować w sposób swobodny w następnym roku podatkowym. Jedynym ograniczeniem w tym dysponowaniu i prawnopodatkowym kwalifikowaniu ewentualnego wydatku powinien być wyłącznie przepis prawa podatkowego powszechnie obowiązującego. Zatem nagrody i premie wypłacone pracownikom przez podatnika podatku dochodowego od osób prawnych z dochodu po opodatkowaniu mogą stanowić koszty uzyskania przychodów tego podatnika”.

Pogląd od 2015 r. jest również dość powszechnie prezentowany w indywidualnych interpretacjach wydawanych przez organy podatkowe np. interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 9 marca 2016 r., sygn. IBPB-1-2/4510-907/15/MS, interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 30 czerwca 2016 r., sygn. IBPB-1-2/4510-500/16/BD, interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 22 stycznia 2016 r., sygn. IBPB-1-3/4510-562/15/TS, interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 10 czerwca 2016 r., sygn. ITPB3/4510-228/15/16-S/JG (zmieniona na mocy wyroku WSA w Gdańsku z dnia 1 marca 2016 r., sygn. I SA/Gd 1675/15), interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 22 lutego 2016 r., sygn. ILPB3/4510-1-545/15-2/KS, interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 23 września 2015 r., sygn. IPTB3/4510-213/15-4/KC, interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 24 marca 2017 r., sygn. 1462-IPPB.3.4510.1146.2016.2.EŻ.

W interpretacjach tych organy podatkowe wskazuję jednoznacznie, że wydatki w postaci nagród z zysku wypłaconych pracownikom z dochodu po opodatkowaniu (z wyłączeniem naliczonych od tych wypłat składek na ubezpieczenie społeczne finansowane przez płatnika, Fundusz Pracy i inne fundusze celowe), mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów jako wydatki związane z działalnością oraz motywujące pracowników. Organy podatkowe przyjmują, iż tego rodzaju nagrody będą stanowiły koszt uzyskania przychodów w momencie, w którym zapadła decyzja o przyznaniu nagrody. W przypadku natomiast zapłaty nagrody z zysku w terminie późniejszym niż okres jej przyznania, będzie ona stanowiła koszt uzyskania przychodów na zasadzie kasowej, tj. w miesiącu jej zapłaty.

Prawo do odliczenia od dochodu darowizny przekazanej na budowę lub remont kościoła

Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych daje podatnikom możliwość odliczenia od dochodu darowizn przekazanych na cele kultu religijnego w wysokości dokonanej darowizny, nie więcej jednak niż kwoty stanowiącej 10% dochodu.
Odliczeniu nie podlegają darowizny poniesione na rzecz osób fizycznych oraz osób prawnych oraz jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej, prowadzących działalność gospodarczą polegająca na wytwarzaniu wyrobów przemysłu elektronicznego, paliwowego, tytoniowego, spirytusowego, winiarskiego, piwowarskiego, a także pozostałych wyrobów alkoholowych o zawartości alkoholu powyżej 1,5 % oraz wyrobów z metali szlachetnych albo z udziałem tych metali lub handlu tymi wyrobami.

Wskazany powyżej limit odliczenia darowizn dotyczy zarówno pojedynczej darowizny, jak i sumy dokonanych darowizn.

Przepisy ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych nie wprowadzają ograniczenia kręgu podmiotów, na rzecz których dokonane darowizny na cele kultu religijnego podlegają odliczeniu. Istotny jest przede wszystkim cel kultu religijnego. W interpretacjach przepisów prawa podatkowego wydawanych przez organy podatkowe z kult religijny uważany jest zewnętrzny aspekt religijny, w odróżnieniu od teoretycznej doktryny, ogół obrzędów religijnych, całokształt czynności religijnych. Zdaniem organów podatkowych do dokonania odliczeń od dochodu darowizny na cele kultu religijnego wystarczające jest przeznaczenie środków pieniężnych na realizację zewnętrznych aspektów życia religijnego. Co oznacza, że darowizny na cele kultu religijnego, to środki przeznaczone w szczególności na budowę czy remont kościoła, jego wyposażenie, zakup przedmiotów liturgicznych. Odbiorcami tych darowizn są w szczególności: kościoły, związki religijne i kościelne osoby prawne (zakon, parafie, itp.).

Dokumentacja cen transferowych przy transakcjach z udziałem Skarbu Państwa

W dniu 8 marca 2016 r. NSA wydał wyrok, w którym stwierdził, że wykładnia art. 9a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wskazuje, że ustawodawca nie wprowadził żadnego dodatkowego warunku, od spełnienia którego uzależniłby obowiązek sporządzania dokumentacji podatkowej. Nie zwolnił też, ani nie wyłączył od tego obowiązku żadnego kręgu podmiotów będących podatnikami podatku dochodowego. Brak jest, zdaniem sądu, podstaw do przyjmowania aby z zakresu normowania tego przepisu wyłączono jakiś rodzaj transakcji. W ocenie NSA brak jest jakiegokolwiek uzasadnienia aby transakcje których stroną jest Skarb Państwa zostały wykluczone z obowiązku dokumentacji, o którym mowa w art. 9a ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych.