Naczelny
Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 7 marca 2017 r. (sygn. II FSK 295/15) orzekł,
że zakres pojęcia budynek czy budowla należy ustalać zgodnie z przepisami
ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, z uwzględnieniem art. 3 pkt 1 lit. b,
pkt 3 i 9 ustawy Prawo budowlane. Zdaniem Sądu skoro Prawo budowlane wśród
budowli wymienia budowle sportowe, to trudno twierdzić, że stadion nie stanowi
budowli, lecz budynek. Trybuna stadionu, niezależnie od tego, czy jest
wolnostojąca, czy jest zadaszona, czy jest związana z gruntem, czy też nie jest
związana z gruntem jest budowlą w rozumieniu art. 3 pkt 3 ustawy Prawo
budowlane. W ocenie NSA, autor skargi kasacyjnej podważając definicję stadionu
jako budowli, na którą składa się niezadaszona płyta boiska oraz zadaszone
trybuny sztucznie rozdziela płytę od trybun i jako jednolity obiekt budowlany
traktuje tylko i wyłącznie główny budynek stadionu wraz z zadaszonymi
trybunami. Zgodnie z załącznikiem do ustawy Prawo budowlane, kategoria V
obiektów budowlanych obejmuje obiekty sportu i rekreacji, jak: stadiony,
amfiteatry, skocznie i wyciągi narciarskie, kolejki linowe, odkryte baseny,
zjeżdżalnie. Z treści tego załącznika nie wynika jednoznacznie, że wymienione
obiekty budowlane zaliczyć można do kategorii budowli. Jakkolwiek katalog
budowli wymienionych w art. 3 pkt 3 ustawy Prawo budowlane ma charakter otwarty
(przykładowy) dla ustalenia znaczenia tego pojęcia na gruncie prawa
budowlanego, to jednak w kontekście standardów konstytucyjnych, dotyczących
ustawowego wymogu sprecyzowania elementów konstrukcyjnych podatku, wykazowi
temu dla celów zdefiniowania pojęcia budowli w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 2
ustawy o podatkach i opłatach lokalnych należy przydać cechy numerus clausus.
Słusznie, zdaniem NSA, sąd pierwszej instancji podkreślił, że ustawodawca nie
dokonuje podziału stadionu na dwa odrębne obiekty budowlane: płyta boiska i
trybuny.
